Yeni Doğanlar

Kapalı ortamlardan nefret ederdim. Fobim var kapalı ve karanlık ortamlara. Karanlık ama açık ortamda da kalabilirim. Ama asla kapalı karanlık ortamda kalamazdım. Karanlıkta el yordamıyla etrafıma bakıyorum ama elimi nereye uzatsam duvar var. Ve her elimi uzatışımda sanki daha da yaklaşıyor duvarlar. Sanki beni izleyen ve halimden eğlenen birileri var. Bir yerlerden bakıyorlar bana. Başım dönmeye başlıyor. Yeni başlamıyor aslında sadece ben yeni farkediyorum başımın döndüğünü. Kendi eksenim etrafında tur atıyorum. Sonra gözlerimi kapatıyorum daha da karanlıkmış gibi geliyor. Etraf çok karanlık, gözlerim kapalı mı açık mı anlayamamaya başladım. Gözlerimden yaş gelince anladım gözlerimin açık olduğunu. Farketmezdi ben her türlü karanlıktaydım. Karanlığa doğru haykırdım, duyan olmadı...

Telaş ve heyecandan kalbim göğsümü deliyordu uyandığımda. Farketmeden haykırmıştım dikelirken. Ellerimi yere koyduğumda adrenalinden farketmemiştim kumları ve sıcaklığını. Ama aydınlık ortamı görmek beni çok rahatlatmıştı. Sakinleşince etrafıma baktım. Etrafta bir sürü insan vardı ve bağırışımdan dolayı bazıları bana bakıyordu. Bir şeyler tartışıyor gibilerdi. Ne olduğunu anlayamadım. Ne zaman buraya geldiğimi düşünmeye başladım. Hatırlayamıyordum. Ayakta tartışan kızlara baktım. Onlar mı getirdi beni buraya diye düşündüm önce ama onlar da mağdur gibi gözüküyordu. Şaşkın bir şekilde... Onlar kaçırmamışlardı belli ki. Yerimden kalkınca cebimde bir ağırlık hissettim. Çakmağım ve bıçağım ve benim olmayan bir kağıt. Ya da bana verilen...

Üstümü silkerek toplanmış insanların yanına gittim. Sıcak kumlar ayaklarımı yakıyordu. "Burada neler olup bittiği hakkında fikri olan var mı? Ayrıca, bu kağıt da neyin nesi?" Birinin bir fikrinin olacağını sanmıyordum ama belki bir umut olabilir diye düşünmüştüm.

"Burada nasıl geldiğimize ve neden burada olduğumuza dair bir fikri olan var mı?"
Yanımdaki esmer kız söylüyordu bu sözleri. Yüzüne baktığımda bir şeyler hatırladım, hissettim. Hayır, öyle yıldırım aşkı gibi bir şey değildi hissettiğim ya da hatırladığım. Daha önce görmüş müydüm bu kızı? Adadan önce. Bu talihsiz olaydan önce.

Talihsiz olay. Hâlâ anlayamamıştım buraya nasıl getirildik. Nasıl geldik ve neden? Kim bizi buraya getirmek istemiş olabilirdi ki? Hem, hiç kimse mi görmemişti bizi buraya getirenleri? Evimden odamdan beni alıp nasıl getiriyorlardı buraya bir gecede anlayamıyordum. Bir gecede diyorum ama uyanalı çok olmuştu. Akşam saatleri geliyordu. Bu arada saat kaçtı? Bilemeyiz ki! Bu adada zaman kavramı gece ve gündüzden ibaretti. Kaç saat gece kaç saat gündüz onu da bilemezdik. Neredeydik biz Tanrı aşkına? Bilemeyiz ki!

Etrafıma tekrar baktım. Uykum açılmış ve kendime gelmiş vaziyette daha aklı başında görebiliyordum. Yani, gördüğümü anlayabiliyordum şuanda. Denize doğru döndüm. Masmavi suları içerisinde deniz taşları gözüküyordu. Düzenli bir şekilde derinleşiyordu ve içerisinde belki de hiç pislik yoktu. Pislikten geçtim üzerinde yüzen bir yosun bile göremiyordum şuanda. Denizin ayaklarına kapanmıştı parlak sahil kumları. Deniz her yaklaştığında altta kalıyordu kumlar, sanki suyu kaldırmak istiyormuşcasına. Diğer tarafta ise orman vardı. Uçsuz bucaksız, derin orman. Sık ağaçların görüşü kapattığı orman.

Etrafı incelerken bir şey dikkatimi çekmişti. Kumsaldan ormana doğru giden ayak izleri vardı. Ve bu ayak izleri geri dönmüyordu. Yürümeye gittbaşladım ayak izlerinin iği tarafa doğru. O sırada gruptan birisi " Arkadaşlar ben Francesca Joceline.. Sorularınızın cevapları ben de değil.. Buraya neden ve nasıl kim tarafından getirildik hiç bilmiyorum.. Fakat ceplerinizde bulduğunuz kağıtların bir anlamı olmalı.. arkadaşım L." Kim olduklarını öğrenmek için bir süreliğine arkama baktım. İsimlerini tekrar ettikten sonra devam ettim yürümeye. " bu yazıyı okuyabileceğini söylüyor.. Bu yüzden kağıtları bize getirebilir misiniz?" hemen ardından da " Belki bu sayede bu lanet olası adadan kurtulabiliriz.." demişti. Ben o sırada ayak izleriyle ilgileniyordum. Orman başlayınca kumdaki ayak izleri kesiliyordu. Ama toprakta da izleri vardı bu insanların... Arkamı döndüğümde bana bakıyordu bir kaç kişi. Ne yaptığımı anlamaya çalışıyorlardı herhalde. Cebimdeki kağıdı çıkartıp son defa tekrar baktım ve eline tutuşturdum Francesca'nın. "Umarım ben gelene kadar çözersiniz. Beni merak etmeyin kaybolmam. Zaten merak edeceğinizi de düşünmüyorum ama eminim giden arkadaşlarınız kaybolacaklar." Bunu ağaçların birbirine olan benzerliğinden, sıklığından ve gidenlerin ayak izlerindeki dengesizlikten anlamıştım. Yani, tahmin etmiştim...

Ormana tekrar girerken bir şey daha dikkatimi çekmişti. Bu kişilerin girdiği yerin biraz daha solunda. Ama şimdi incelemeyecektim onu, tekrar geldiğimde bakacaktım.