Yeni Doğanlar

Gözlerim yavaş yavaş açılıyor , zar zor kalkıyorum. Güneş tepemde parıldıyor. O kadar güzel parıldıyorki sanki mucizeler veriyor , ancak öncekilerden farklı , mucizelerle haberler... Bilemiyorum iyi birşey mi? Benim gibi birine tanrı güzellikler mi sunuyor? Sanmıyorum... Aklıma bir soru takılıyor , en son ne yaptım? Hatırlayamıyorum ancak kafamda birşeyler canlanıyorr , az çok birkaç bulanık resim görüyorum , dün geceyle alakası yok gibi. Bir süre yerde yeter biçimde duruyorum , kıpırdamadan. Gözlerimi tam olarak açabiliyorum. Güneşin deli gibi parlaması tekrar gözümü kapamama neden oluyor. Güneş tam tepemde bir gardiyan gibi nöbet tutar halde. Düşüncelerim aklımda bir bütün haline geliyor , en sonra Crys ileydim , onun evinde uyuya kalmıştım. Yoksa beni evden dışarımı attı? Ne saçma... Elimi yere vuruyorum birkaç kez ve sonra elimi başıma koyuyorum. Başımda tanecikler var , buda ne diyip elime bakıyorum , KUM! Kum burada ne arasın! Telaşla ayağa kalkıyorum aniden. Etrafımda bir ada ve insanlar , tanımıyorum onları , belkide biryerlerden gözüm ısırıyor ancak olmuyor , tanımıyorum sadece insan benzerliği. Biraz daha baktığımda önümde Crys duruyor , sevgilim. O neden burda? Beni cimcikleyin diye saçma birşey söylemeye kalkışmıyorum. Düşünüyorum , acaba bilinç altım çokmu güçlendide rüyama yön veriyorum? Hayır. Gözümi birkaç defa kapatıp açmayı deniyorum , olmuyor hâla bu kabus gibi rüyanın içindeyim. Denize doğru bakıyorum , ordada birşey yok ne bir gemi nede başka birşey. Ağlıyacak gibiyim , acaba buraya nasıl geldim ve bu insanlarla ne işim var? Acaba uyuduğumda ne oldu? Bir daha uyumayacağım diye saçma şeyler geçiyor aklımdan. Dayanamıyorum ve bağırıyorum ,


-Ne işimiz var bu lanet yerde!!


Sözlerimin insanların dikkatini çekmesi umrumda değil , ben haklıyım. Hiç birşey bilmeden kendimizi bu yerde buluyoruz ve bir açıklama yok , delirecek gibiyim.

Ahhh!!Aman tanrım!
Gözlerimi açamıyorum bile..
Neler oldu bize?Neredeyiz?Hiçbirşey..
Hiçbirşey bilmiyorum..
Kafam o kadar dağınıkki..Birde üzerine şu zonklama..
Acaba yanımda ağrı kesici getirdim mi?
Aman Tanrım!Burası da neresi?
Etrafıma bakıyorum..Çevremde karaya vurmuş bir çok kişi...
Bazıları hala uyuyor,bazılarıysa uyanmış etrafa şaşkın şaşkın bakıyor.

O sırada gözüme göz alabildiğince uzanan deniz takılıyor...
Ne kadar mavi..Ne kadar temiz..Keşke herkes bu kadar temiz olsa diyorum...Ve bunları düşündükten birkaç saniye sonra kendi kendime gülüyorum.
Nerede olduğumu,neden burada olduğumu bilmediğim halde kendi kendime insanlıkla ilgili hayaller kurabiliyorum hala...

Uyanan şaşkın insanlara doğru sesleniyorum:
''Hey,nerede olduğumuzu ve daha da önemlisi neden burada olduğumuzu bilen var mı?''

Cevap,uzun,rahatsız edici ve şaşkın bakışlar oluyor sadece..
Anlaşılan kimsenin birşey çaktığı yok...
Ayağa kalkmaya çalışıyorum ama olmuyor.Bacaklarıma birşeyler olmuş sanki...Tutulmuşlar!
Üzerimde hırpalanmış beyaz ince gömleğimin kollarını çekiştiriyorum çıplak omuzlarımı örtsün diye.
Doğruluyorum sıcacık,beyaz kumların üzerinde.
Ellerimle bacaklarımı yokluyorum.Görünürde kırık çıkık yok gibi..Yara berede yok.
Sanırım uzun zamandır aynı pozisyonda yatmaktan sadece uyuşmuşlar.

Son bir gayretle ayağa kalkıyorum.Ve uyanan diğer yoldaşlarımın yanına doğru yürüyorum...
Aslında bu yürüyüş yeni geleceğimin bir özeti sadece..
Bundan sonra hep yürüyeceksin diyor önsezilerim...

İnsanların bağrışları ve başımın feci şekilde zonklamasından dolayı uyanışım ani oldu denebilir.Göz kapalklarımda olan sızı ve içimdeki boşluk tarif edilemeyecek derecede insanın içini acıtıyordu.Gözlerimi açtığımda beni neler bekliyor olacaktıki?
Gözlerimi açtığımda güneşin oluşturduğu renk cümbüşü gözlerimi kamaştırdı ve hemen o an gözlerimi kapadım ve bakışlarımı farklı yönlere çevirdim.Tanrım neler oluyordu böyle?
İçimden küfürler sayıyordum...
Kendime gelmem yaklaşık olarak yarım dakikamı almıştı.Etrafıma bakındığımda benim gibi neler olduğunu anlamaya çalışan insanları görebiliyordum.Etrafıma biraz dikkatli bakmamla masmavi denizi görmem bir oldu.Tatil için gelindiğinde burası harika bir yer olabilirdi.Ama...Ben uçağa falan bindiğimi hatırlamıyordum.Yoksa içkiyi biraz fazla kaçırıp zil zurna sarhoş mu olmuştum?Yoo.. en son... ikizim Liss ile saçma sapan bir nedenden ötürü tartışımızı ve cebine koyduğum el yazımla,
"Özür dilerim,ikiz."
yazdığımı ve ondan sonra odama çekildiğimi hatırlıyordum?Ne yani biri beni odam dan mı kaçırmıştı ve bu lanet adaya getirmişti?
Ellerimi ceplerime daldırdığımda Liss'in bana hediye ettiği kolye,sigara paketim ve biraz da param vardı.Bu lanet yerde bunları kullanabilirmiydim?
Kollarımdaki çizikler ve biraz da hissettiğim acının sayesinde ancak kendime gelebilmiştim.
İnsanların bağrış çağrışını kulak ardı ederek etrafıma bakmamla görmek istediğim tek insanı gördüm.
"Liss?"
Tanrım eğer bizi birileri kaçırdıysa...Bi bağıntı olmalıydı.Neden sadece beni yada onu değilde ikimiz birlikte kaçırılmıştık.Biz özel miydik?Hayatım boyunca asilik yapıp aileme baş kaldırmıştım ikizim ile birlikte.Şimdi bunun cezası yada öldülü mü vardı bu lanet yerde?
Liss kendine gelmeye yeni başlamıştı ve hemen koşarak kumların arasından, onun boynuna atıldım.
Bu lanet yerde çok kalmamayı ümit ediyordum...

''Kesinlikle haklısın nerede olduğumuzu bile bilmiyoruz bir şeyler yapmalıyız.Herkez sızlanıyor.Kimsenin kimseyi taktığı yok.Bunu bize kim neden yapsın?Hiç kimse birbirini tanımıyor.Neden bu topluluk ki?''
Ahh olamaz!
Herkes panik yapmaya başlamıştı.
Uyananların arasına karışmıştım sadece birkaç dakika önce..

Herkeste bir şaşkınlık,ve korku vardı.
O sırada elimi kısa şortumun cebine attım.
Gerçi geriye şort diye birşey kaldıysa..
Kumaş,lime lime olmuştu ama hala kapatıyordu bacaklarımı..
Cebimden eskimsi bir kağıt parçası çıktı.
Üzerindeyse sadece anlamsız birkaç çizik...

Aman Tanrım!Neydi bunlar böyle?
Etrafıma baktım.
Herkes cebinde bulduğu o küçük kağıtlara bakıyor ve üzerindekileri anlamaya çalışıyordu.
Sıcak ağır bir şekilde yüzümüze çarpıyordu.Hepimiz bitkindik.
Neden burada olduğumuzuda bilmiyorduk.
Ve nerede olduğumuzu...

Off!Benim bitirmem gereken bir fakültem vardı.
21 yaşındaydım ama daha yaşlı gösteriyordum.
Bunda 6 yıllık tıp eğitiminin ardından yinede rütbemi yükseltmek için girdiğim sınavlar,master çalışmaları,doktora çalışmaları,tezler de eklenince yıllar beni hemen yaşlandırıvermişti.
Yinede o kadar çirkin değildim.

Geçmişimi düşündüm,sıcak yüzümü yalarken,
ne bir doğru düzgün arkadaşım,ne de sevgilim olmuştu.
Kendimi tamamen işime ve eğitimime vermiştim.
Ve bunun sonucunda:Pff!!
Asosyal bir hayat!

O sırada çevremdekilerin yükselen sesleri uyandırdı beni hülyalardan....

Gözüme simsiyah bir mağaradaki umut ışığım gibi görünen L'e doğru koşarken ayağıma batan taşların verdiği acıyla yüzümü buruşturdum. O da beni gördüğüne sevinmiş gibi görünüyordu, ama bir yere kadar... Tanıdık biriyle olmak seni bu adadan kurtarmaz, sevdiklerine ulaştırmazdı. Sadece yalnızlıktan delirmeni engellerdi. Delirmek için yüzlerce nedenimden yalnız bir tanesiydi bu.

İlk olarak Jason vardı, daha doğrusu yoktu. Benim onsuz ne yapacağım konusu onun bensiz ne yapacağının yanında bir hiçti. Rezil amcamın kontrolsüz parmakları onun boğazını kolayca sarabilirdi... Ah, hayır! Bu lanet yerden hemen kurtulmalıydım. Nasıl geldiğim belli olsa nasıl kurtulacağımı da bulabilirdim...

"Kaçırıldık mı?" diye sordu L, yüzüne yeniden yerleşmiş umutsuz ifadeyi belirginleştiren bir yüz ifadesiyle. Çökmüş kestane rengi gözlerine bakarken onun da benden fazla şey bilmediğini anlayıp titreyen ellerimi yüzüme bastırdım. Bir süre öylece durup sakinleşmeye çalıştım, sonra L'in "Bunun cebimde olduğunu hiç hatırlamıyorum." dediğini duyup gözlerimi araladım. "Üzerindeki yazı da oldukça anlamsız, belki sizlerde de vardır..." Tanıdık bir ses cevap verdi: "Bende de var!" İmkansız...

"Elyssa!" Bütün bunlar ben ve tanıdıklarıma düzenlenmiş bir komplo muydu acaba? Öyle görünüyordu...

Yere çökmüş olan Elyssa'nın yanına koştum ve birşeyler yapmamız gerektiğini söyleyen ikizi Vasilissâ'ya "Burada dikilip gevezelik etmek 'birşey' olmuyor ama!" diye çıkıştım. Bana neler oluyordu böyle? Dolan gözlerimi Elyssa'nın beni delen garip bakışlarından kaçırdım ve "Ö-özür dilerim..." diye mırıldandım, "Ben... Gerildim. Sadece burada oturup konuşmanın bize bir yararı olmayacağını söylemeye çalışıyordum. Belki de yanımızdakilerden yararlanarak yiyecek birşeyler bulabiliriz." Yüzümü diğerlerine döndüm ve bir an gelen ilhamla diğerlerinin duyabileceği bir sesle devam ettim konuşmaya. "Yiyecek birşeyler bulmak ve adayı keşfetmek üzere ikiye ayrılalım bence." İnsanlar etkinlenmişe benziyorlardı, gülümsedim. "Ben adayı keşfedenlerden olurum ama!"

Rp Out: Dinleyenlerin etkilenmesinin sebebi Ada'nın bana verdiği özel yetenek.

Liss ile birlikte Jesse hakkında konuşuyorduk.Tanrım Jesse'den nefret ediyordum.Liss'i aldatacağını biliyordum çünkü Jesse pisliğin tekiydi.Aynı anda birkaç kişiyle birlikte çıktığını öğrenmiştim.Bu ilişkiyi kesinlikle onaylamıyordum.
Jesse'den şimdi 2 kat daha nefret ediyordum.Benim ikizimi nasıl üzebilirdi?Bu lanet yerden kurtulduğumda yapacağım ilk iş Jesse'yi boğazlamak olacaktı.
Bir an için bile olsa bu lanet yerde olduğumuzu unutmuştum.Etrafta panik içinde olan insanlar sinirlerimi geriyordu.Napacaktık şimdi.Kaçırılmış mıydık.Hangi lanet olası insan bizi kaçırmayı becermiş buraya bırakmıştı.Bizden ne istiyorlardı tanrım!
Elimi birden cebime attım ve üzerinde çizikler olan bir not buldum bu da nesiydi böyle?
Liss için nasıl üzüldüğümü ben de anlamıyordum.Onu ben üzmüştüm Jesse üzmüştü ve üstüne üstük bu lanet adaya düşüvermiştik.Neden böyle şeyler hep bizi bulurdu?Neden biz?
Hüzünlü bakışlarımla ellerimi incelerken bir ses duydum.Tanıdık bir ses...
"Elyssa!"
arkamı dönmemle birlikte şok duygusunun yayılması aynı anda oldu.
"Sophie!?" diye fısıldadım kendimce.Belki beni duymamıştır bile.Hemen onun olduğu yere koştum.Tanrım kesinlikle bir plan vardı.Bizi tesadüfen seçmemişlerdi...
"Burada dikilip gevezelik etmek 'birşey' olmuyor ama!" diye çıkıştı.Birden ona ne kadar sert baktığımı fark ettim.
Herkesin bir fikri vardı.Çoğu kişi 2 gruba ayrılmamız gerektiğini savunuyordu.Bir grup adayı keşfedecekti bir grup ise yiyecek birşeyler bulacaktı.
"Pekala.Sophie ben seninle geliyorum." dedim.
Liss de bizimle gelmek istediğini söyledi seve seve kabul ettim.Onu bu halde yanımdan ayırmak istemiyordum.Şuan herşeyi yapabilme potansiyeline sahipti ve ona göz kulak olmalıydım.
"Peki Liss.Sende bizimle geliyorsun." dedim
"Aranızda coğrafi bilgisi olan biri varsa bizimle gelse harika olur."
dedim.Bize yardımcı olabilecek birilerinin yanımızda olmasını diliyordum.

İnsanları hareketlendirmeyi başardığım doğruydu, ama L gibi bazı insanlar çok da memnun görünmüyordu. Birşeyler yapıyor olmanın sevincine kapılıp düşünme yetisini kaybetmeyen sarışın, güzel bir kız "Söylediğin fikir aklıma yattı..." dedi düşünceli bir ses tonuyla, "Mantıklı gibi... Fakat grubu bölmek? İşte burada endişeliyim.. Sonuçta tanımadığımız bir bölgedeyiz ve her türlü tehlikeye açığız." Haklıydı, ama balık tutmak konusunda da, bir bitkinin yenilebilecek türden bir bitki olup olmadığını anlamakta da başarılı sayılmazdım. Başarılı olduğum tek şey gitar çalmak ve şarkı söylemekti. Ne yani, insanlar avlanırken morallerini düzeltmek için şarkı mı söyleyecektim? Keşfetmek çok daha zevkli geliyordu ve onlar karşı çıksa da çıkmasa da o ormana gidecektim. Tehlike umrumda değildi...

"İki gruba ayrılmamız iyi bir tercih olmaz." dedi L, net bir ses tonuyla, "Buraları bilmiyoruz ve kaybolmamız oldukça kolay. Şuraya baksanıza her yer ağaç dolu." İyi ya! Yakıcı güneşten bizi korurdu en azından... "Ya hep beraber arayalım yiyecek ya da bir grup burda kalırken diğer grup yiyecek avına çıksın. Ama haberleşmemiz zor... Bu nedenle elimizdekilerle birşeyler yapmak zorundayız. Adayı hep birlikte keşfetmemiz daha güvenli."

L'in sunduğu iki mantıklı seçenek de bana sıkıcı gelmişti. Belki Ellysa'yı ikna edip, ormana onu da getirebilirdim. Ama ya... Ya gerçekten tehlikeliyse?

"Ben de seninle geliyorum Lisa!" dedi Ellysa, heyecan içinde. Ardından ikizini de çekiştirerek yanıma geldi. "Tamam." dedim, dikkatlice L'i süzerek, "O zaman şunlardan uzağa gidelim ilk önce..." Onları L'in sorusuna dikkat vermiş diğer insanlardan uzağa sahille denizin birleştiği yere çektim. "Onlardan yeterince uzaklaşığımızda ormana dalarız." dedim ve gülümsedim. Koşmak, tırmanmak yada savaşmak konularında çok da becerikli sayılmazdım, ama fikri hep hoşuma gitmişti. Belki aptallık ediyordum, bilmiyorum, ama önümdeki fırsatı değerlendirmekten alamadım kendimi. Sahilde sessizce yürürken aklımda binlerce macera filmi sahnesi uçuşuyordu...

RP: Hızlı adımlarla sahile gidiyordum. Geç kalmıştım herhalde. Ah şu küçükler, ne çok oyalıyorlardı beni. Etraftakileri de şüphelendirmeden gitmem gerekiyordu ve bu da biraz tedbir almayı gerektiriyordu. Jace ile Luciana da oradaydı ama onların o taraflarda olma ihtimali çok çok düşüktü. Görüşseler Luciana mutlaka bir sorunlar çıkartırdı zaten. Hele Jace ile beraberken... Ağaçların arasından geçerken bir yandan da sahilde insan arıyordum gözlerimle. Jace ile Luci uzaktaydılar. Bekleyebilirlerdi orada... Sorun olmazdı yani. Şimdi önemli olan yeni gelenlerdi. Hepsi sahilde karaya vurmuş balık gibi yatıyordu. Ağaçlardan birinin tepesine çıktım. Ağacın kalın dallarından birinde oturararak gözetlemeye başladım sahildekileri. Beni göremezlerdi şuanda. Hemde şuanda etrafta insan aramaktan çok daha önemli işleri vardı; neler olduğunu çözmek. Ceplerindeki kağıtları biraz geç farketmişlerdi. Bir an için korkmuştum farketmeyecekler diye.

Farketseler de bunu çözmek vardı o daha zordu tabi... Beni ilgilendirmez diye düşündüm. Benim görevim onları köyden ve ölümden uzak tutmalıydım. Benim görevim şimdilik buydu. İleride ne olacakları ben de öğrenecektim onlar gibi. Ve şuanda, ormanın içerisinde dolaşmaları çok tehlikeli olurdu... Aralarında bir liderlik kapışması, gruplaşma ya da kavga gibi bir şey çıkar diye düşünüyordum aslında. Çıkmaması beni şaşırtmıştı... Yemek bulmak için ne yapacaklardı acaba. İzlemek zevkli olacaktı...

Sopamla oynuyordum. Uzun süredir bende olan, hatta bu adada kaldığım süreden beri yanımda olan sopa. Kimsenin neden sürekli yanımda tuttuğumu bilmediği sopa. Büyük ihtimal sadece hoşuma gittiği için yanımda tuttuğumu düşünüyorlardı. Üzerindeki şekilleri de benim çizdiğimi... Benim çizdiklerim de vardı elbette ama bu sopa benim değildi... Sadece emanetti. İlk geldiğim zaman bana verilen bu sopayla bir çok şeyi paylaşmıştım. Üzerine çizdiğim şekillerin anlamlarını bilen kişi benim kadar şey bilir olurdu bu ada hakkında... Ama kimse anlayamazdı, eğer başkaları tarafından açıklanmazsa tabi. Açıklayacaktım ama birilerine sonuçta. Üzüldüm.

Bundan ayrılmak çok zor olacaktı benim için, bir boşluk hissedeceğime emindim. Bir kez daha baktım sopaya... Acaba hangisi alacaktı...