Umutluydum...

Konu: Umutluydum... Perş. Mayıs 27, 2010 7:36 pm

rp'ye katılacaklar:
~ bendeniz
~ Lómadriethiel
~ Elyssa

1. tekil şahıs kullanıyoruz...

~

Kulağımda ıpılık rüzgarın fısıltısı vardı o gece sırtıma yüklediğim gitarımla kalabalık sokaklarda yürürken. Dolunayın büyülü ışıltısı altın sarısı saçlarıma vuruyor, ona hoş bir ışıltı veriyordu. Çoğu arkadaşım beni ilk gördüğünde kendini saçlarıma dokunmaktan alıkoyamamış ve 'Çok hoş...' ya da 'Ne kadar yumuşak saçların var!' gibi şeyler söylemişti; ama saçlarımın veya vücudumun herhangi bir yerinin abartılacak bir güzelliği olduğunu düşünmüyordum. Tatlı bir ifadem vardı sadece...

Binbir türlü insan sıyırıyordu omzumu Dice Bar'a ilerlerken; çoğu 'bir yerden tanıdığı kız'a şöyle bir bakıp omuz silkiyordu, bir bölümüyse görmüyordu bile. Çok fazla hayranım olduğunu söyleyemezdim; ama üyelerinin neredeyse tamamını tanıdığım bir 'Team Sophie' de vardı hani... Geçenlerde yaşadığım zindanı ziyarete gelip amcamın gazabına uğramışlardı. O günden beri de göremiyordum onları. Belki de bir ara fan sitemizi ziyaret edip bir buluşma yeri belirlemeliydim. Onları görmek hoş olabilirdi, tabii amcama olan korkularından gelebilirlerse...

Her neyse! Şimdi böyle şeyleri düşünmeme gerek yoktu. Uzun bir 'ditenşın'dan sonra beni en çok mutlu edebilecek şeyi yapmaya gidiyordum. Müzik! Üzerinde parlak harflerle Dice Bar yazan kapıyı ittirirken aklımdaki tek şey de buydu.

Ayaklarım beni sahneden sonra en sevdiğim yer olan kulise götürürken yüzüme tatlı bir gülümseme yerleşmişti. Az sonra sahnede olacaktım! Normalde hiç kimseye izin vermeyen güvenlik beni kulise hafif bir tebessümle aldı, alırken de selam vermeyi ihmal etmedi. Kulisin ardından görüldüğü kadarıyla sahnede parlak kırmızı saçlı, güzel bir kız vardı. Yüzü kadar sesi de güzeldi, hatta müthişti! Sahneye kendi yavan sesimle çıkmak istemedim. Onun için çalmak istiyordum... O yüzden kızın mükemmel bir ispanyol aksanıyla söylediği şarkısını bitirmesini bekledim ve sahneye fırladım. Çoğu kişi habersiz bir şekilde sahneye fırlayan kızı görünce şaşırmıştı, ama 'Team Sophie'den birkaç kişi coşkuyla alkışladı. Seyircilere zarif bir şekilde eğilip selam verdim, ardından kızıl saçlı kıza dönüp gülümsedim. Aynı anda da kalbimi garip bir endişe kapladı...

Kızın bembeyaz teninin altında daha da belirgince şişmiş olan göz kapakları ve morarmış göz alttları beni dehşete düşürmüştü. Niye o kadar şaşırdığımı bilmiyorum, ama kızın sert bakışlarının altında gerçek bir masumiyet ve hüzün farketmiştim. Sanki hayattan umudunu kesmiş gibiydi. Ona umudunu kazandırmak için biraz saçma bir hevese kapıldım o an... Ve çalmaya başladım.

"Here is a little song I wrote,
You might want to sing it note for note,
Don't worry, be happy..."

Müthiş sesiyle bana katılmasını beklerken yüzüme dev gibi bir gülümseme yapışmıştı. Bu şarkı hep beni mutlu ederdi...

Çünkü acı tatlı bir senfoniydi bu hayat...

Müzikti kalbimi attıran...

Konu: Geri: Umutluydum... Perş. Mayıs 27, 2010 8:12 pm

İlk gerçek iş teklifimi almıştım. Artık yasal yollardan para kazanma vaktim gelmişti. Hakkımda tutuklama kararı çıkmasına ve cebimdeki paranın tükenmesine o kadar az kalmıştı ki bu teklif beni mutlu edecek tek şeydi. Arada bir hapishanenin buram buram suç kokan havasını bana solutan annem dışında her şey yolundaydı. Böyle devam etmeliydi...

Attığım her adımda özenle taradığım saçlarım uçuşurken ilk defa bozulacak telaşındaydım. Bu sokaktakilerin çoğunu tanırdım. Çoğu benden alırdı mallarını ya da birlikte çekerdik içimize beyaz tozu, acılarımızı. Şimdi hepsi, o bağımlı kızın yerindeki dar kot pantolona ve beyaz gerdanını açık bırakan siyah bluzuna bakıyordu. Islık sesleri ve şans dilekleriyle ordan ayrılırken heyecandan konuşamıyordum. Tanrım, şarkı söylerken de böyle olursa? Endişelenmekten şiddetle kaçınırken nereden çıkmıştı bu lanet düşünce? Derin nefesler alarak uzak olduğum sokağa girdiğimde barların ve müzisyenlerin dolu olduğunu gördüm. Burası gerçek bir cennetti. Görüp görebileceğim ilk ve son cennet...

Elimde sımsıkı tuttuğum buruşmuş kağıdı açarak yamuk yazıma baktım. Asla mükemmel bir yazım olmamıştı ama her zaman başarılı olabilmiştim. Yine de zeki olmak ekmek parası kazanmamı kolaylaştırmıyordu. Elimdeki tek yeteneğim sesimle yapacaktım. Dice Bar. Önünden geçtiğim ışıltılı tabelalara tek tek bakarken sonunda içeriden gelen müzik seslerinin arasına attım kendimi. Çok büyük ya da çok küçük bir yer değildi. Kimisi aşk, kimisi arkadaş kimisi de ailesi için içiyordu. Bazıları ise müziğin sesine kulak vermiş, kendilerinden geçmişlerdi. Görüşeceğim kişiyi bulduğumda arka tarafa geçip kendimi tanıttım. Klasik tepki. "İsmini hiç duymamıştım." Heyecanımdan bunları geçip işe alınıp alınmadığımı soracakken zor tuttum kendimi. Bir kaç dakikanın ardından kızıl saçlarımı savurarak sahneye çıkıp ilk şarkımı söyledim. Sesimde heyecanımdan eser yoktu. İçimdeki sevinç katlanarak artarken sarı buklelerine imrenebileceğim, sempatik gitarist çıktı sahneye. Belli ki burada uzun süredir çalıyordu çünkü alkışları toplamıştı. Yüzüme yayılan gülümseme onda da karşılığını bulduğunda yepyeni bir şarkıya giriş yaptı. Sözleri dudaklarımdan dökülürken ilk kez söylediğim biriyle yakaladığımız uyuma hayret ediyordum.

Şarkı bitmiş, işe alındığımı öğrenmiştim. Artık gelirim olacaktı. Az önce sahnede bana eşlik eden kızı hayranlarıyla ya da arkadaşlarıyla konuşurken gördüğümde çekinerek yanına gittim. "Merhaba." Önüme düşen kızıl tutamı arkaya attığımda elimi uzatıyordum. Pek tanışma sayılmazdı ama daha önce gerçek anlamda kimseyi tanımamıştım. Karşılaşmayı beklediğim isim tufanını başlatmak adına "Ben Lomadriethiel Righelli, yeni solist." dedim. Ardından gelecek "Değişik isim." tarzı cümleleri beklemeye başladım...

Konu: Geri: Umutluydum... Perş. Mayıs 27, 2010 8:34 pm

Muhteşem sesiyle bana eşlik eden kızın büyülü sesi beni hayrete düşürmüştü. Onu daha önce görmemiş olmam şaşırtıcıydı doğrusu, böyle bir sesle benden kat kat daha fazla ünlü olabilirdi. Bunun onun gözlerine işlemiş tedirginliği yok edeceğine emin sayılırdım, gerçi şarkı söylüyor olması bile bunu azaltmış gibi görünüyordu.

Ben daha şarkının son notasını çalamadan hayranların coşkulu alkışını duydum ve sevinçle gülümsedim. Kendim için değil! Kız için... O, bunu hak ediyordu. Kız mutluluk içinde kulisten onu çağıran Brandon'a doğru koşarken ben de tanıdık hayranlarımın yanına gittim. Patronumuz Brandon'ın ona iyi birşeyler söyleyeceğine o kadar emindim ki rahat rahat dosttan öte saydığım hayranlarımın tebriklerine ve öpücüklerine karşılık verebildim. Tanrım, onları özlemiştim!

Tam en sevdiğim fanlarımdan biri olan Mary'yle sohbet ediyordum ki arkamdan tanıdık bir kız sesi geldi: "Merhaba." Tanıdık sesin geldiği yöne döndüğümde karşımda yüzünde işi aldığı belli olan bir gülümsemeyle dikilmiş şarkıcı kızı buldum. Tedirgin bir ses tonuyla "Ben Lomadriethiel Righelli, yeni solist." diyen kıza coşkulu bir şekilde "Biliyorum!" diye cikledim. "Muhteşemsin Lomad... Ah, ne demiştin?" Cevabını heyecanla bekliyordum; çünkü bu muhteşem kızı Mary ve diğerleriyle tanıştırmak için tam anlamıyla sabırsızlanıyordum.

Konu: Geri: Umutluydum... Cuma Mayıs 28, 2010 4:31 pm

Büyük bir coşkuyla karşılarken beni, bu kadar sıcakkanlı biriyle ilk kez karşılaşıyordum. Bizim orada herkes çıkar için takılırdı. Burada öyle birşey olmayacağını, sarı buklelerinin gülümserken zıplamasını sağlayan kızın bakışlarından anlıyordum. Belki yeni bir hayat olacaktı bu iş. "Muhteşemsin Lomad... Ah, ne demiştin?" O'nun gülümsemesi bende de yansırken hayranları sıraya giriyordu. Tanrım, birgün benim de bu kadar hayranım olacak mıydı? Ya da onları görebilecek kadar yaşayabilecek miydim?

Birkaç saniye hayranlarına gülümsemesiyle küçük çığlıkların baş göstermesi bir oldu. Başını, gitarına imza isteyen çocuktan kaldırıp bana dönmeyi başarabildiğinde ve birşey söylememei bekleyerek baktığında yüzümde kocaman gülümsemeyle konuştum. Tabi, o kalabalıkta sözlerimi duymuş olması biraz zor olmuştu. "Lomadriethiel. Kısaca L. diyebilirsin, çoğunluk öyle seslenir." Özellikle de kafayı bulmuş arkadaşlarımın hitap şekliydi çünkü gözlerinin beyazı dışında bir yeri görünmediği zaman adımı söylemek oldukça güç oluyordu. Etraftaki kızlara da göz gezdirirken birinin üzerindeki bol kıyafetlerden O'nun akşamları ya da partilerde çıkan kız olduğunu tahmin etmiştim. Brandon bana ondan ve diğerlerinden bahsetmişti. Müşteriler, hayranlar ya da dinleyiciler bir sonraki şarkıya eşlik ederken söyleyen kızın, ki muhtemelen benim gibi yeniydi, sesi yer yer titrerken onu anlıyordum. Öyle bir duruma düşmediğim için binlerce kez teşekkür edebilirdim Tanrı'ya. Tabi benim gibi birinin dilekleri gibi teşekkürleri de kabul olur muydu bilmiyorum.

RP Out: Biliyorum dehşet kısa oldu ama bir dahakine toparlarım ^^

Konu: Geri: Umutluydum... Cuma Mayıs 28, 2010 6:09 pm

Sırtımda, bir ay öncesinde bir servet ödeyerek aldığım sırt çantası üstümde en sevdiğim askılı bluzum ve şortumla içimde büyük bir heyecanla ilerliyordum.Kulağımda mp3 ümden gelen müzik sesleriyle ritimli adımlar atıyordum.Yüreğim tıpkı küçük bir çocuğun okula başladığı ilk gün yüreğinin pır pır çarpması gibi bende büyük bir heyecanla Dice Bar'a doğru minik adımlarla ilerledim.
Biraz şansımın yaver gitmesi biraz da yeteneklerim ve çabalarım sayesinde bugüne kadar gelmiştim.Bugünlere gelebilmek için ne kadar çaba sarfettiğim aklıma geldi birden.Aileme başkaldırmıştım.Herşeyi göze almıştım.Daha sonra onların isteği üzerine bir üniversiteye yazılmıştım.İstemediğim bi bölüm olduğu için 2 yıl kalmıştım ve neredeyse okuldan atılmak üzereydim.Üniversiteyi bitirir bitirmez kendimi müziğe adadım ve işte şimdi buradayım.
Herşeyi göze almıştım.Bu yola baş koymuştum bir kez dönüşü yoktu.En büyük hayalimi gerçekteştirecektim ve bu hayalimi gerçekleştirmemi engelleyen her kim olursa olsun onun canına okuyacaktım.Bundan emindim.Kavgacı biri değildim kesinlikle ama eğer olası bir durumla karşılaşırsam kavga etmekten hiç çekinmeyeceğimi hatırlayarak gülümsedim.
Hayat hikayem bu.Harika değil mi?Her zaman sıradanlıktan yanınan birine göre hayatımın oldukça sıradan olması ironik bir durum.
Beni neyin bekleyeceğini yada kimlerle karşılaşacağımı çok merak ediyordum.Sonuçta birbirimizi anlamak zorundaydık ve iyi dost olmalıydık.Çünkü birlikte müzik yapacaktın ve bunun gereği birbirimizi anlamamız ve anlayış göstermemiz gerekiyordu. Dice Bar'ın önüne geldiğimde derin bir nefes aldım ve kalp atışlarıma aldırmadan kapıdan içeri girmeyi başardım. İçerde aynı grupta olacağımız arkadaşlarımıza yaklaştım.2 kişi görünüyordu ve ikisinin elinde de gitarları vardı ve birlikte alıştırma yapıyorlardı.Görünümleri harikaydı.Bir tanesinin sarı kıvır kıvır saçları vardı.Diğerinin gösterişli kızıl saçları ve kıpkırmızı dudakları vardı.
Yanlarına giderek gülümsedim.
"Selam..." dedim bütün ciciliğimle...

Konu: Geri: Umutluydum... Cuma Mayıs 28, 2010 8:28 pm

Yanımıza gelen sarışın kızı zar zor görüyordum. Herşey bulanıklaşmış, mozaik halini almışken nerede olduğum, ne yaptığım veya içimdeki sevincin nereden geldiğinden haberim yoktu. Neler olduğunu soracakken dudaklarımı açamadığımı fark ettim. Başım, taşıyamayacağım kadar ağırlaşmışken yakınlardaki sandalyenin birine oturmaya çalışıyordum. Bulanık görüşüm, tam olarak nerede olduğunu bulamamama, elimin sürekli boşluğa gitmesine neden oluyordu. Tanrım, öylece yığılıp kalacaktım. Ben sandalyeyle uğraşırken hayal meyal gördüğüm sarı saçlar ve uzaktan uğultu halinde gelen sesler duyuyordum.

Sonunda sandalyenin o an için rahat gelen kısmına oturduğumda kızıl saçlarımın arkamda sarkarak uzanmasına aldırmayarak başımı yasladım sırtımı yaslayacağım yere. Kendimi hiç bu kadar yorgun ve uykulu hissetmemiştim. Nefes almayı bile unutarak gözlerimi kapadığımda bütün kavramlarım yitip gitmişti...

Konu: Geri: Umutluydum... Cuma Mayıs 28, 2010 9:29 pm

Kıza sorduğum soruya yanıt almadan önce vahşi bir hayran saldırısını savurmam gerekti. Ancak adının Alice olduğunu hatırladığım kıza yanaklarım kızara kızara teşekkür ettikten sonra kıza yüzümü dönebildim, ama o sıkılmışa benzemiyordu; tam tersine yüzünde dev gibi bir gülümseme yerleşmiş, hızlı hızlı nefes alıyordu. Parlak kırmızı saçlarını gözünün önünden savurdu ve "Lomadriethiel." dedi biraz daha kendine güvendiğini belli eden bir ses tonuyla. "Kısaca L. diyebilirsin, çoğunluk öyle seslenir." Ben ona hevesli bir yanıt vermeye hazırlanırken omzuma değen yumuşak bir el beni durdurdu. Arkama döndüğümde minik bir sevinç çığlığı attım. Gelen Lisa'ydı! Dünyada Jason'dan sonra en çok sevdiğim insan... O en tatlı haliyle selam verirken arkada bir panik havası vardı, ama ben daha arkama dönemeden ortasına dev bir balyoz geçirilmiş gibi bir his kapladı bedenimi. Midem ezildi, büzüldü, tepe taklak oldu... Dünya tersine dönmüştü sanki, beynim bunu algılamakta güçlük çekiyordu.

Bayılmadan önce en son gördüğüm şey Elyssa'nın yere kapaklanışıydı.