Rüzgârın taze kokusu ve denizin kıyıya vurduğunda çıkardığı nefes kesici sesin etkisini hissederek derin bir nefes aldım. Denizin boğuk tuzlu kokusu burnumu sızlatıyordu. Kıyıda sıcak kumlardan yanmış tenimi daha da ısıtan güneşi hissederek oturuyordum. Güneş yakıcı derecede gökyüzünün zirvesindeydi. Altın sarısı saçlarımın altında denizin yansımasında daha da parıldayan mavi gözlerim göz kamaştırıyordu. Saçlarımın uçları, denizden yeni çıktığımdan ıslanmıştı ve o mayhoş tuz kokusunu hissetmemek imkânsızdı. Ada da bulduğum saman kâğıdından yapılmış eski kitabın sayfalarını çeviriyordum. Bu ada da hiç sorun yoktu, hayat oldukça normaldi. Yaşamak için uzun zaman vardı, sevmek için uzun zaman… Boş zamanlarım da, ki zaten genelde hep boş olan hayatım da ada da gezintiler yapmış ve neredeyse adanın tamamını gözüm kapalı bilebilirdim. Yavaş bir hareketle ayağa kalktım, etrafıma bakındım. Adada ki insanlar bu saatlerde sahilde olmazlardı, çünkü tehlikeliydi. Genelde çoğunun yaşı oldukça büyüktü, onlarla konuşmayı pek sevmiyordum. Hayatları benimkinden daha monotondu. Evime dönmeyi planlarken denize arkamı dönmüş gidiyordum ki, vazgeçerek denize doğru yürümeye başladım, denizden korkmuyordum hayatımı hep burada yaşamıştım. Bu sırada arkadan birinin bana seslendiğin duydum, “Daisy!” kafamı çevirdim bu adamızın lideri Seth’di. Bir bakıma manevi babam, aslında baba demek oldukça saçma geliyordu otuzlu yaşlarda olmalıydı ama kaslı bir bedeni vardı, oldukça erkeksi ve çekiciydi, bazen kendimi onu hayranlıkla izlerken buluyordum. Dağınık ve boynuna kadar uzanan saçları vardı. Karın kaslarını ortaya koyan ve bütün düğmeleri açık gömleğinin içindeki bedeninin üzerindeki su damlacıkları onu karşı konulmaz yapıyordu. Gülümseyerek cevap verdim.
“Efendim”
“Bu saatte buralarda olmamalısın, çok tehlikeli”
Sözünü dinlemem gerekiyordu. Bu, yıllardır böyleydi o söyler ve ben yapardım.
“Tamam”
Diyerek denizin içinden çıktım, okuduğum eski kitabı alarak devasa ormanın içine daldım. Taşların ve ağaçların büyük köklerinin üzerine basa basa ormanın ıssızlığı ile sevişen adanın içindeki büyük ağacımın yanına geldim. Ağaca tırmanmam uzun sürmemişti tahtadan yapılmış, pencerelerinin içinden fışkıran otlar ve ağaç dalları arasında doğal bir ortam oluşmuştu. Odada ki her şey neredeyse tahtadandı. Benim düşünceli ailem, bir ömür boyu okuyabilmem için benimle birlikte bir sürü kitap göndermişti. Bir yatak ve bir kitaplık ile kombine edilmiş ağaç evime sıkıldıkça geliyordum. Sonsuzluk içinde geçiyordu hayat, amaç yoktu. Birkaç tane kitap yazmıştım, aşk ve hayattı genelde konum. Yazmak hayat olmuştu benim için, okumakta öyle…
Peki ya benim hayat hikâyem? Bir gün merak etmiş ve lidere ailemin nerede olduğunu sormuştum doğal olarak bende bir bebek olmuştum ve beni doğuran bir annem ve benim için endişelenen bir babam olmalıydı. Ailemde bulunan bulaşıcı bir hastalık vardı ve bu hastalığı uzun uzun dinlemiştim. Bir yaşına gelen her bebeğe taşıyıcı olan aileden bulaşıyordu ve eğer bir yaşından sonra yaşayabilirse evlenene ve çocuk sahibi olana kadar taşıyıcı olmaya devam ediyor. Babam ailesinden kurtulabilen nadir bebeklerden biriydi ve benim de yaşama şansım kesin olmadığından doğduğum gibi bu ıssız adada ki lidere teslim edilmişim. Babam beni görmemişti bile ben de onu tabi taşıyıcılık bu hastalıkta babamda olduğundan yanıma yaklaşması benim için tehlikeli bir durumdu. Bu hastalığa büyük büyük dedem yüzünden katlanıyorduk. Dedem madenciydi ve bir madeni patlamadan aşırı derecede kimyasal etkisinde kalmış ve bu patlamadan kurtulmuştu. Ben ise bu hastalığa mahkûm olmamak için buradaydım. Aslında bu adadan gidebilirdim ama gerçekten burayı seviyordum. Sessizliğini seviyordum, bir ağacın arkasına saklanıp ağladığında kimse seni göremiyor ve sana nedenini soramıyordu. Yalnız olabiliyordum tamamen yalnız… Ve ben son nefesimi bu ada da vermek istiyordum, tabi ki saçları beyazlamış elleri titreyen bir nene olup deniz beni içine çekene kadar burada yaşayacaktım. Ama hiç kesin konuşmamıştım. Belki bir gün arkama bile bakmadan terk edebilirdim bu adayı.
Konu: Daisy Cheers 
Perş. Mayıs 27, 2010 7:17 pm
