Ölümü Anımsamak...

Güneş bedenimi sarıp sarmalarken ben bahçede en melonkolik şarkımı dinliyordum...Sebepsiz yere değildi belki de hüznüm ama yine de fazla kuruntudandı sanırım...Belki de kuruntu değildi çünkü en yakın arkadaşımı dün kaybetmiştim değil mi ben ? Evet, aynen öyle olmuştu.

Robin...Benim en yakın arkadaşım.Arkadaşım yanlış kelime! O benim kardeşimdi.Bunları düşünürken gözümden yüzüme doğru süzülen birkaç damlayı elimin tersiyle silmiştim.Bedenim emirlerime baş kaldırıyor gibiydi.Çünkü gerçekten kötüydüm.Çünkü artık o bazı zamanlar bir kaçık bazı zamanlarsa bir abi gibi benimle olan en yakın dostum artık yoktu dünyada...

Onu en son okulun kapısında görmüştüm.Yine o gülümsemesi yanında bana el sallıyordu.'Hey Evie? Bugün nasılsın küçük cadı?' Ona dil çıkartıp kıkırdayarak 'Çok iyiyim Tazmanya Canavarı!' demiştim.'Tazmanya Canavarı ha ?' deyip saçlarımı karıştımıştı.Suratımı astığımda caddede deli gibi güldüğünü nasıl unuturdum...Sonra da ben kahkaha atmıştım.O koca bedeninin şuan yanımda olmayışı nasıl bir boşluk anlatmaya gerek var mıydı acaba ? Tamam, itiraf ediyorum...Öleli tam 2 ay geçmişti ama onu hala abim ölmüşcesine özlüyordum.Acaba Reneesme ne yapıyordu onsuz ? İç sesim bana adeta öfkeden kudurmuş annem gibi bağırdı . 'Evie Reneesme Robin'den kalan tek kişi!Hemen onu ara ve nasıl olduğunu sor! Çünkü Robin ona çok değer verirdi.' dedi.Salondaki telefonu almak için kısa ve hızlı adımlarımı atmaya başladım.

Telefonun bip sesini duyduktan sonra ne diyeceğime karar vermeye çalıştım.Tiz bir kız sesi 'Alo?' dedi.Gözlerim şaşkınlıkla büyüdü ama sesimi düzelterek 'Reneesme ben Evie.' dedim.'Evie...' dedi ve sonra bir an durdu.Adeta bir fısıltıyla 'Nasılsın Reneesme?' duraksadım.'Yani onun gidişinden beri...' dedim.'İyiyim yani öyle olmak zorundayım.' dedi.Gözyaşlarım yeniden hayat bulmuştu beyaz yüzümde...Sanırım o da ağlıyordu ama öksürdü ve 'Hey! Bir fikrim var ve bunu gerçekleştirmek istiyorum.' dedi.'Yaz tatilinde beraber bir yerlere gidelim mi ? Kız kıza...Belki birilerini de yanımıza alırız.Ne dersin?'

Şu belliydi...O Robin'i unutamamıştı ve unutmak için çaba sarfediyor muydu bilemiyordum.Ama en azından yaşamı boyunca onu hatırlayıp fakat onun ölüsüyle yaşamak istemiyordu.Haklıydı...Çünkü ben de bunu istemiyordum...

Robin'in ölmesinden iki ay geçmişti ama onu unutmakta güçlük çekiyordum. Her zamanki gibi odamda onu düşünüp ağlıyordum. Kalbimi, kafese almışlar gibi hissediyordum. Büyük bir ağırlık vardı üstümde. Ve o yükü uzun süre atamayacağım gibi görünüyordu. Yatağımın üstünde elimde peçete, çenemi dizlerime yerleştirmiş bir biçimde ağlıyordum. Onun ölmüş olduğunu hala idrak ermiş değildim. Sanki bir rüyada gibiydim. Her an uyanabileceğim ve hemen uyanmak istediğim bir rüya. Aklıma birden beni öpüşü geldi. O sıcacık dudaklarının dudaklarıma yapışması... Kış olsa bile beni öpmesiyle hemen ısınıyordum. Onu unutabileceğimi zannetmiyordum ama unutmalıydım. Babamın bu duruma ne kadar üzüldüğünü biliyordum. Çünkü annem öldüğünde eminim oda böyle hissetmişti. Keşke hislerimizi kontrol altına alabilsek... Keşke... Bu düşüncelere dalmışken telefonun çalmasıyla yerimden hopladım. Öğlen vaktiydi ve Pazar günüydü. Kim bizi aradı ki? Yerimden kalkıp gözlerimi sildim ve sesimi düzelttikten sonra telefonu açtım.
'Alo?' Bir an karşıdaki bir duraksama yaşadı.
'Reneesme ben Evie.' Evie Robin'in en yakın arkadaşı.
'Evie...' Bir fısıltı gibi konuşuyordu.
'Nasılsın Reneesme?Yani onun gidişinden beri...'
'İyiyim yani öyle olmak zorundayım.' dedim. Evie duygulanmıştı sanırım. Ağlıyordu. Bende kendimi tutamadım ve elefonun ağzını tutarak ağladıktan sonra öksürdüm ve telefonu tekrar kulağıma koydum.
'Hey! Bir fikrim var ve bunu gerçekleştirmek istiyorum.' dedim.
'Yaz tatilinde beraber bir yerlere gidelim mi ? Kız kıza...Belki birilerini de yanımıza alırız.Ne dersin?' Bu onu unutabilmek için iyi bir fırsattı.

'Immm...Güzel fikir.Neden olmasın ki ?Sanırım anneme bunu sorduktan sonra gidebiliriz.' dedim.'Tamam onayladığında bana haber ver.' dedi.'İçimden bir ses onaylayacağını söylüyor.' dedim.

Annem kesinlikle onaylayacaktı.Çünkü daha dün bana bunun teklifini yapmıştı.Ben de 'Bakarız...' diyerek bu isteğini ağzımda geveleyip durmuştum.Şimdi hem annem sevinecekti hem de benim içim rahat edecekti.'Benim de...' dedi neşeli bir ses takınmaya çalışarak.'Sonrasında da yer ve gideceğimiz zaman gibi şeyleri düşünürüz.' dedim.'Olur.' diyerek beni onayladı.Sonra birbirimiza iyi günler dileyerek telefonlarımızı kapadık.

Salona indiğimde annem gazetesini okuyordu.Evde bir baba olmadığı için o bu görevi de başarı ile üstlenmeye çalışıyordu.Bazen başarılı olamadığı zamanlar da oluyordu.Hele de tamir işlerinde...Neyseki beni çabuk farketmişti.Karşısındaki koltuğa geçip 'Anne dünkü teklifini düşündüm ve haklısın.Benim acilen bir dinlenmeye ihtiyacım var.Reneesme'yle tatile çıkmayı düşünüyoruz.Ne dersin?' dedim ve demeye kalmadan beni onaylayıp hazırlıklarımı yapmaya koyuldu.Annem çok sabırsız bir kadındı...Eşyalarımı hazırlarken bir yandan da nereye gideceğimiz konusunda bize yer teklifleri sunuyordu.Yatağıma yüz üstü uzanmış ve ellerimi yüzüme dayamış bir şekilde onu dinliyor , kafamla onu onaylıyordum.Tatil işi onun çok hoşuna gitmişti...

Aşağıya inip babamdan izin almaya karar verdim. Ama ilk önce yüzümü yıkamalıydım. Lavaboya gittim ve elimi yüzümü yıkadım. Aynada kendime baktım. Şişmiş olan gözlerime baktım. Yüzümü kuruttuktan sonra merdivenlerden ağır adımlarla aşağıya indim. Elimi tahta zemine sürtüyordum. Aşağıya indiğimde babam oturmuş gazetesini okuyordu. Yanına gelip oturdum. Yüzüme baktı ve
"Yine ağlamışsın" dedi. Babamın beline sarıldım.
"Nasıl ağlamayayım baba. O hayatımda ki en önemli ikinci erkekti." Yine ağlamaya başladım. Babam da beni sardı.
"Seni anlıyorum kızım. Ben de anneni kaybettiğimde böyle hissetmiştim. Ağla bi'tanem. İçini dök." dedi. İyi ki babam vardı. Onu çok seviyordum. Bu sefer hıçkırıklara boğulmuştum. Babamın da yanağından bir damla yaş düştü. Annemi hatırlamış olmalıydı. Bir kaç dakika böyle ağladıktan sonra kalkıp elimle göz yaşlarımı sildim.
"Babacığım senden bir şey için izin isteyeceğim."
"Söyle tatlım."
"Baba şöyle uzun bir tatile ihtiyacım var. Evie'yle beraber tatile çıkabilir miyim?" Babam bir kaç saniye duraksadıktan sonra
"Bunu gerçekten istediğine emin misin?"
"Evet babacığım lütfen."
"Pekala gitmek istiyorsan bir şey diyemem." Babamın yanağına bir öpücük kondurdum
"Teşekkür ederim babacığım." Merdivenleri çıkıp hazırlanmaya başladım...


DM: Rplerinizi daha uzun yazınız!

Annem iki gün boyunca şu tatil hazırlığını yapıp durdu.Bense ona pek karışmadım.Çünkü karışsam kesinlikle okul ödevlerimi yapamaz ve sınavlarıma doğru dürüst çalışamazdım.Okuldan eve her geldiğimde annemi tatil hazırlığımın bir başka hazırlıklarını hazırlamaya çalışırken buluyordum.Bu benim gerçekten çok sıkıcıydı.Ama annemi sevindirmek de istiyordum.İki ay boyunca hem onu hem de kendimi bitkin ve yorgun bırakmıştım.Her gece gördüğüm rüyaların yatağımdaki sesli haykırışlara dönmesi hariç hayatım düzene giriyor gibiydi.En azından gündüz normal bir insan gibi görünebiliyordum.Ama geceler...Gece yatağıma uzanmaktan korkar hale geldiğim, o korkunç kabuslarla dolu geceler...Robin'i fazlasıyla özlüyor olmalıydım.Çünkü o benim herşeyimdi.Şu gerçek de var ki o benim için kardeşten öteydi.Belki babasızlığımı veya erkek kardeş yoksunluğumu ondan alıyordum.Robin'in öldüğü günü asla unutmayacaktım...

O iğrenç günün sabahında ben , yine normal bir günmüş gibi hemen telefona sarıldım.Robin'e , beni ve Reneesme'yi alırken geç kalmaması konusunda uyardım.Hatta ani bir kararla Reneesme'yi almasını ve bizim evde kahvaltı yapmalarını teklif ettim.O ise kurt gibi aç olduğunu söyledi ve Reneesme'yi de alıp orda olacağını da ekleyerek telefonu kapattı.O gün annem yoktu.Anneannem'in rahatsız olduğunu öğrenince birkaç gün onlarda kalma fikrini benimsemiş ve gitmişti.Kahvaltıya tüm neşemi katarak ve güzel bir şarkı mırıldanarak hazırladım.Tüm hazırlıklarım bitince evimizin terasından onların gelmesini bekledim.Birkaç dakika sonra ikisi de gözüktü.Hemen kapıyı açtım ve güzel bir bekleyiş pozuyla onu bekledim.Reneesme o gün bir haftadan beri ilk defa görüyordum.Bu yüzden Robin'le sarmaş dolaş haldeyken bana doğru aynı küçük bir kız edasıyla koştu.Kucağıma atladığında ikimiz de düşme tehlikesi geçiriyorduk.Sanırım beni de Robin gibi sanmıştı.Robin ise halimize uzaktan gülüyordu.

İşte tam o anda bir kamyonet...Deli gibi hızlı ve öfkeli bir canavar gibi Robin'e doğru geliyordu.Biz olanları anladığımız anda Reneesme ile 'Robin koş !' diye bağırdık ama nafile...Robin gözlerimizin önünde kana bulandı...Hemen onun bulunduğu yere doğru koştuk.Geldiğimiz ilk anda Reneesme gözyaşlarının arasında Robin'i öpmeye başladı.Bense gözyaşlarımı durdurmaya çalışıyor fakat daha fazla ağlıyordum.Robin kısık ve tiz sesle 'Bu kadar çok zırlama küçük cadı.' dedi.Gözyaşlarımı elimin tersiyle silerek titrek sesimle 'Sen de şunu bil tazmanya canavarı!Ölmeyeceksin!Tamam mı? Yoksa seni canlandırır bir daha öldürürüm.' dedim.Söylediklerime kıs kıs gülüyordu.Reneeme 'Robin sevgilim.Sen benim hayatımdaki en önemli kişisin.Lütfen ölme...Tamam mı?' dedi ve onu bir kez daha öptü.'Reneesme...' dedi ve öksürdü.Ağzından birkaç damla kan geldi.'Benim hayatta dudaklarını öptüğümde bana huzur verebilen tek kızsın.' dedi.Demesiyle Reneesme titreme geldi.Birkaç dakika sonra ambulans geldi.Ben sadece 3 kişi olduğumuzu sanarken herkesin burda olduğunu görememiştim...Sanırım Reneesme'den sonra da ben baygınlık geçirmişim çünkü uyandığımda kendimi bembeyaz bir hastananenin yatağında bulmuştum...

O korkunç günden sonra 2 hafta can çekişmişti Robin...Ama yenilmişti hayata ve tutunamamıştı.Ben de kayıp gittiğimi hissettim onunla beraber...Ama güçlü olmak zorundaydım çünkü hayat benim için (maalesef ki) devam ediyordu...

İki gün boyunca hazırlık yapmamıştım. Bu gün hazırlık yapmam gerekiyordu. Valizimi açtıktan sonra dolabıma yöneldim. Kırmızı kapaklı dolabımın gri tutacağından tutup açtım. İlk gözüme çarpan Robin'in kazağı oldu. O öldükten sonra kıyafetlerinin arasından almıştım. Kokusunu her özlediğimde kazağını kokluyordum. Elime kazağını aldım ve yatağıma bağdaş kurarak oturdum. Ve yine ağlamaya başladım. Keşke ölmeseydin Robin. Keşke o an önüne geçip seni kurtarabilseydim.Keşke... diye geçirdim içimden. Onun yokluğu beni mahvediyordu. Hele beni o sarışı. Birden o günü hatırladım. Sabah yatağımdan telefon sesiyle uyanmıştım. Bu o hayran olduğum sesti.
"Hazırlan aşkım. Evie bizi kahvaltıya çağırıyor"
"Tamam bi'tanem. Giyiniyorum. Beni alacak mısın?"
"Tabi ki" Güldük ve telefonu kapattım. Kıyafetlerimi giyip dişlerimi fırçaladım ve zil çaldı. Bu Robin olmalıydı. Son kez aynada kendime baktıktan sonra kapıyı açtım. Bana o mükemmel gülüşüyle bakıyordu. Dudağıma bir öpücük kondurdu.
"Hadi bakalım minik kuş." dedi. Onu bir daha öptüm.
"Seni seviyorum" dedim.
"Bende seni." Kolunu omzuma attı bende onun belini sardım ve yürümeye başladık. Yolun yarısındayken o konuşmaya başladı.
"Beni hiç bırakmayacaksın değil mi?"
"Tabi ki bırakmayacağım. Sen benim en değerli varlığımsın" dedim ve onu bir kere daha öptüm. Evie'nin evine yetişmiştik. Bahçede oturmuştu. Koşup ona sarıldım. Bir haftadır görüşmüyorduk. Tam o sırada yer titremeye başladı. Çünkü bir kamyon hızla Robin'e doğru yaklaşıyordu. Birden bağırmaya başladım.
"Robin!" Birden lafları kulağımda çınladı.
"Beni hiç bırakmayacaksın değil mi?"
"Tabi ki bırakmayacağım." Malesef Robin bizi duymadı ve kamyon ona çarptı. Hemen yanına koştum.
"Robin ayağa kalk." Konuşmaya başladı.
"Bu kadar çok zırlama küçük cadı.'" dedi Evie'ye.
'Sen de şunu bil tazmanya canavarı!Ölmeyeceksin!Tamam mı? Yoksa seni canlandırır bir daha öldürürüm.' dedi Evie. Ben hıçkırıklara boğulmuştum.
'Robin sevgilim.Sen benim hayatımdaki en önemli kişisin.Lütfen ölme...Tamam mı?' dedim.
'Reneesme...' dedi.
"Benim hayatta dudaklarını öptüğümde bana huzur verebilen tek kızsın." Bu sözünden sonra neler olduğunu hatırlamıyordum. Bayılmış olmalıydım. Gözlerimi bir hastahane odasında açtım. Robin'i yoğun bakıma almışlardı. Uzun yalvarış ve salya sümük ağlayışımdan sonra doktor beş dakika onu görmeme izin vermişti. Yanına gidip elini tutup konuşmaya başladım.
"Aşkım. Biliyorum beni duymuyorsun. Fakat bunu bilmelisin ki seni çok seviyorum." dedim. Hıçkırıklarım daha çok yükselmişti ve dudağına hayatım boyunca ki son öpücüğü kondurdum ve odadan çıktım.