Kayboluş .

Saatlerdir yürüyorduk.Yorulmuştuk haliyle.Tedirgindik hepimiz.Sahilden çok çok uzaklaşmıştık ve bilmediğimizi bir adada kaybolmuş durumuna düştük gib bir şeydi.Sophi tedirgin görünüyordu.Gerçi üçümüzde tedirgindik.

"Sanırım onlardan yeterince uzaklaştık." dedi Sophie sesindeki tedirginliği saklamaya çalışarak.Ne kadar cesur ve güven verici gibi konuşmaya çalışsada o kuşku bir yerlerden çıkıyordu."Ormanı keşfetmeye başlayabiliriz artık." diye devam etti.Sanki daha fazla yürüyecek hal kalmıştı.Yinede başımla onayladım.

Ely bir an düşecek gibi oldu.Hemen tuttum.''İyi misin ikiz ? '' diye sordum korkuyla.Onu kaybedemezdim.''İyiyim merak etme.İkiz.'' diye cevapladı beni yorgunluğuna rağmen gülümseyerek.Daha fazla dayanamadım ve çöktüm yere. ''Sophie biraz dinlenelim.Sophie? '' başımı kaldırdığımda yoktu.''Lanet olsun Sophie'' diye bağırdı durumun farkına varan Ely.

''Kahretsin nereye gider bu kız.''. ''Sophie''diye bağırdım olanca gücümle.Ely ile beraber ayağa kalktık ve ormana doğru yürümeye başladık.Bir yandan da Sophie diye bağırıyorduk.

Daha derinlere girdik.Bağırdık ama hiçbir ses yoktu.Ne olmuştu bu kıza şimdi.Bilerek mi gitmişti , tekrar mı kaçırılmıştı ? Aynı şey bizimde başımıza gelebilirdi.Burada güvende değildik.''Ne olursa olsun birbirimizden ayrılmıyoruz Ely.Tamam mı?'' dedim.''Merak etme bize birşey olmayacak.'' diye yanıtladı beni yine içimi okuyarak.

Bir bu eksikti zaten ..

Not~Daha dandik bir rp olamaz.Kusura bakmayın.

Ne kadar gittiğimi bilmiyordum ama doğru iz üzerinde olduğuma emindim buraya kadar. Ama burada tıkanmıştım takip etmeye. Toprağın nemliliğinin azalmasıyla ayak izlerinin belirginliği de azalmıştı fakat anlayabilmenin başka yolları da vardı. Ama burada ne olmuştu? Bir taraftan gidip sonra geri dönüp başka taraftan mı gitmişlerdi, yoksa... Yoksa ayrılmışlar mıydı? Ayrılmaları çok kötü olurdu... Niye bir arada duramıyorlardı ki? Neydi bu merakları? Bir dertleri mi vardı kendi aralarında. Sinir olmuştum... Niye sinir oluyorsam artık... Beni bağlamaması gerekirdi yaptıkları. Tanımıyordum gidenleri. Ama içimde bir his vardı gitmem için. Birilerinin gözünde kahraman olmaya çalışmıyordum ama yapmak istiyordum... Gitmeyi istediğim gibi seçmiştim yolumu da. İçimden gelen ses ile... İlerlemeye devam ettim ormanın derinliklerine doğru. Derinliklerine diyordum ama bu ormanın ne tarafa doğru derinleştiğini bilmiyordum. Hatta, ormanın nereye kadar uzadığına dair en ufak fikrim yoktu. Korkmuştum bir an büyüklüğünü hayal edince. Abartmıştım mutlaka... Umarım abartıyorumdur. Ağaçlar görebiliyordum ileride. Birkaç meyve görebiliyordum. Yemek aklıma gelince karnımın açlığını farkettim. Bir şey yememiştim sabahtan beri. Öyle heyecan içerisinde aklıma gelmemişti yemek yemek. Nasıl olduysa artık... Gidip birkaç meyve alıp gelebilirdim. Evet, bir şeyler yemeliydim mutlaka, sonra gelip devam edebilirdim yoluma.

Meyve ağacını bulmuştum ve onunla beraber bulmuştum meyve bahçesini. Elma, armut, muz ve başka meyveler vardı. Ağaçların diplerinde çilekler de görmüştüm... İleride kiraz da vardı. Kasıtlı dikilmiş gibiydi bu ağaçlar. Ama düzensizdi. İnsanlar dikmemişti belli ki. Fazla incelemeden dalından elma kopartıp cebime doldurdum ve geldiğim yönden geriye doğru gitmeye başladım. Burası benim yemekhanem olacaktı bundan sonra. Sahildekiler nasıl çözeceklerdi acaba açlıklarını. Onlara da yardım etmeliydim... Bencil değildim ben, öyle miyim yoksa?

Tekrar aynı noktaya geldiğimde yeni bir iz aramak için etrafıma bakındım. Kırılmış dal parçasını da takip ederek devam ettim... Nereye ve neden gittiğimi bilmeden. Sadece gidiyordum... Uzak sevgiliyi ararcasına...

Hiç bilmediğiniz bir adada yaşıyorsunuz ve etrafınızda sizle alakası olan birileri var yani hiç kimseyi tanımıyor değilsiniz ve en önemlisi yanınızda olan bu kişilerden biri sizin ikiziniz...
Tesadüf mü bu? Ah elbette,hayır.Her şeyin bu kadar planlı, programlı olduğunu görmemek çok büyük saçmalık olurdu doğrusu...
En merak ettiğim sorulardan biri de neden özellikle bizim seçildiğimizdi.Yani şuana kadar aileme baş kaldırıp şarkılarımı söylemem dışında hayatımda öyle büyük tramvalar olmamıştı...Bir saniye olmamış mıydı?
Liss ile birlikte uzun süre burada kalacaktık belki.Etrafı sularla çevrili bir ada...Belki burada yiyecek gibi temel ihtiyaçlarımızı karşılayabilseydik,kafa dinlemek için bu yer harika olabilirdi.
Kahve rengi toprağın üzerindeki yeşil yaprakları ezerek ilerliyordum.Kafamda çok fazla soru vardı ve en önemlisi "Neden biz?"
"Sanırım onlardan yeterince uzaklaştık." Sophie'nin sesi bir an için ürpermeme neden olmuştu.Kendimi birşeye odakladığımda birisi konuşunca ürperiyordum.Küçüklükten gelen birşeydi bu.
Sophie'nin sesi kuşkulu çıkmıştı.Ürkek ve çekimser.Ona ait olmayan bir sesti bu.Çünkü onu tanıyordum.Çılgın, deli dolu bir karakteri vardı.Birbirimizle ne kadar çok benzediğimizi düşünmeden edemedim.
"Ormanı keşfetmeye başlayabiliriz artık." Sesinde kendini çok fazla belli eden bariz bir bıkkınlık vardı.Yorgun düşmüş olmalıydı.Birden eklemlerimin sızlamaya başladığını fark edip ürperdim.Korktuğum şey başıma gelmemeliydi hayır...
''İyi misin ikiz ?
Liss'in yumuşak sesi...Her zaman içimi ferahlatan bir ses.Uzun süredir su içmeyen ve suyu bulduğunda kana kana içen insanın ferahlaması hissini veriyordu bu ses.
''İyiyim merak etme.İkiz.'' diyebildim.Ses tonum hafif bıkkın çıkmıştı.Ama bir az olsun gülümsemeyi başarabilmek beni gurulandırmıştı.
''Sophie biraz dinlenelim.Sophie? ''
Hayır hayır.Sophie?Olamaz...
Yüzümün nasıl şekil aldığını tahmin edebiliyordum.Sophie yoktu...

Sinsice yaklaşan yılanın Liss'in bacağını ısırması anında ben hiçbirşey yapamamıştım çıldırmak üzereydim.Kilitlenmiştim sanki.Çığlık atmak istiyorken sesim birden gidivermişti sanki.Donakalmış bir vaziyette Liss'in yere düşüşünü izledim.Kibar ve bir o kadar da acı doluydu.O an çözüldüm onu ısıran yılan zehirli değildi.Bunu derisinden anlayabiliyordum.Yılanlar hakkında az da olsa bilgim var sayılırdı.Çok sık belgesel izlerdim.Yan tarafta duran taşı gözüme kestirip yılanın üzerine attım ve başı bedeninden ayrıldı.Tanrım!iğrenç görünüyordu.Ama henüz ölmemişti.Bir kez daha attım.Daha sert... Sonunda onu öldürmeyi başarabilmiştim.
Yılan ısırıklar...Ne yapmak gerekiyordu şuan?Yılan zehirli değildi büyük ihtimalle ama Liss neden bayılmıştı?Yılanlardan çok korktuğunu biliyordum.Yılanı gördüğünde şok olup da mı bayılmıştı tanrım!
Kucağıma almayı denedim.Liss hafifti ama ben onu taşıyabilecek kadar güçlü değildim.Yardım istemeliydim ama kimden?
Avazım kadar çığlık atmaya başladım.Kimsenin beni burada duyacağını zannetmiyordum ama arkamı döndüğümde arkamda birini gördüm...Belki bize yardım edebilirdi...

DM: Rplerinizi daha uzun yazın.

Ayak izlerini kaybetmeye başlıyordum. Ne olduğunu anlayamamıştım ama bir şeyler bulmakta zorlanıyordum artık. Daha mı dikkatli olmaya çalışıyorlardı acaba? Kendilerini niye saklama gereksinimi duyuyorlardı ki bu ıssız adada? Saklanacakları ya da korkacakları bir şey görmemiştik şimdiye kadar. Düşünürken birden içimi bir korku saldı. Görmemiştik ama bir şeyler olmadığını nerden bilebilirdik ki? Hemen az ileride çok vahşi bir hayvanın yaşamadığını? Ya da bizi buraya getirenlerin öldürmeye çalışabileceklerini? Ölüm olasılığını hemen sildim aklımdan. Düşünmek istemiyordum ve -düşünmek istemediğim için olsa gerek- mantıksız buluyordum. Ama bizi getirmeden niye öldürmediler ki? Getirilebildiğimize göre, niye öldürülemeyecektik ki? Getirildiğimize göre diyorum ama, biz buraya getirilmiş miydik onu da bilmiyorum...

Yine ölüm geldi aklıma. Bu kadar insanın hiç bir şey hatırlamadan buraya gelmesi nasıl olabilirdi ki? Mutlaka birileri bir şeyler bilirdi. Eğer ölmediysek tabii... Ölüm ile ilgili okuduğum şeyler aklıma geldi. Kimse bilemezdi ama ölümden dönenler beyaz ışık gördüklerini söylüyorlardı. Uyandığımda gözüme çarpan beyaz ışık aklıma geldi birden. Evet, şimdi; ben de mi görmüştüm o beyaz ışığı? Tesadüf müydü bu? Kafam karışmıştı iyice. Anlayamıyordum. Ölmüş olsam acı hissetmem gerekmez miydi? Kafayı yemeden çıkmalıydım bu adadan... Kulağımı çınlatan bir çığlık duyunca kurtuldum derin düşünce aleminden. Rahatlamıştım kurtulduğuma ama onun yerini başka bir endişe almıştı 'Bu ses de neyin nesiydi?'

Koşmaya başladım sese doğru. Çok uzakta değildi, istemeden de olsa hesapladım. İki dakika. Ama o heyecan ve adrenalin sayesinde bir dakika geçmeden varmıştım iki kızın yanına. Biri yerde baygın halde yatıyordu. Diğeri ayakta ne yapacağını şaşırmış bir şekilde bana bakıyordu. İki sarışın kızdı, belki de ikizlerdi. Nefes nefese kalmıştım ama şuan bunun önemi yoktu. Bayılmış kızın ayağının hemen yanında kanlar vardı. Kızın kanı olmasın diye yalvardığımı farkettim bir anda. İkiye ayrılmış yılanın kanı olduğunu anlayınca rahatladım. Peki ya zehirliyse? Anlamıyordum yılanlardan. Ama zehirli değil gibi duruyordu. Kızın yanına yaklaştım. Yılanın soktuğu yerde büyük bir morarma yoktu. Zehirli olmadığına işaretti herhalde bu. Sadece iki tane kıpkırmızı delik...

Doktor değildim, anlamazdım böyle şeylerden ama eminim sahilde birileri anlardı. Emin değildim ama şuan en umut verici şey emin olmaktı. Ayaktaki kıza baktım. "Sahile götürmeliyiz. Belki bir doktor vardır aralarında."

Öldüm mü ben ?

Hiç birşey hissettmiiyordum.Ne bir acı nede başka birşey.Eğer ölmek hmm hissiz birşeyse çok da kötü birşey değildi.Hatta mutluluk vericiydi.Ama aniden o karanlığın içinde beyaz bir ışık patlaması oldu ve bilincim yerine geldi.İlk önce altımdaki toprağı hissettim.Kuruydu ve uzun zamandır yağmur yağmamış gibiydi , sertti.Ölmemiştim..

Sonra birşeyler hatırlamaya başladım ..

Ayak bileğimdeki tarif edilemez acıdan sonra bayılmıştım.O acının neyden kaynaklandığını veya neden bayıldığımı bilmiyordum.Kalkıp yaraya - ya da her neyse - bakmak istedim ama yapamadım.Başımı bile kaldıramıyordum.Kesinlikle hareket edemiyordum.Tüm gücümü topladım ve takrar denedim.Ama sanki sadece beynimden geçirmişim gibi hiç bir kıpırdanma bile olmadı.Bir an felç mi oldum acaba diye düşündüm.Çok korktum ama sanki bir işaretmiş gibi birden bileğim yandı.Böylece felç olmadığımı anladım ve içim tahmin edilemez bie şekilde rahatladı.

Başım çatlıyordu.Sanırım düşerken başımı çarpmıştım.Belli bir bölgesi acıyordu.Toprak sertti ne de olsa bu gayet normaldi.Diğer yandan başım çok ağrıyordu.Off..

Aniden bir çığlık duydum.Bana ait değildi bu çığlık.Gerçi bana ait olsada şaşırmazdım ya.Baş ağrısı , acısı ve bileğimdeki acı birleşince buna hakkım varmış gibi görünüyordu.Bu sesin sahibini de çok iyi tanıyordum o ayrı.

Ely benim bu durumumu görünce çığlığı basmıştı.Bu bir imdat çığlığıydı.Kalkıp ona ben iyiyim demek istedim.Her ne kadar iyi olmasamda .. Ama Ely'nin endişelenmesi en son isteyeceğim şeydi.Üzülmesi mi asla !

Bir süre sessizlik oldu.Sonra başka bir ses duydum.Bir erkek sesi.Daha önce hiç duymadığım bir ses.
"Sahile götürmeliyiz. Belki bir doktor vardır aralarında."
dedi ..

Beyazlar içerisinde yerde yatıyordu güzel kız. Gelinlik ya da kefen gibi beyaz. Yine ölümü getirmiştim aklıma. Düşünmemeliydim artık, ölü değildik biz. Capcanlıydık, tek fark adaya getirilmiş olmamızdı. Kendimi rahatlatmaya çalışıyordum. Çalıştıkça daha çok geriliyordum. Ama şimdi bunu önemsememeliydim. Daha önemli bir işim vardı, hayranlıkla bakmakta olduğum kızın hayatını kurtarmak gibi... Yılan zehirli gibi gözükmüyordu ama yanılmıştım herhalde. Zehiri emmeyi düşündüm bir an için, ama o tür şeylerin sadece filmlerde olacağını biliyordum. Hiç bir eğitim de almadığım için bir şey yapamayacaktım. Yapabileceğim en iyi şey bir doktor bulmaktı.

'Burada da onlarca hastane vardır ya.' Bir umut sahile götürebilirdik. "Haklısın hemen sahile gitmeliyiz.O kadar kişi arasında bir doktor olmalı." Hemen gidelim tabi, benim tek başıma yarım saatte aldığım yolu kucağımda kızla ne kadar zamanda alırdık bilmiyorum ama yine de tek umut buydu. Off, keşke bir ilk yardım eğitimi alsaydım! Kızı kucakladım. Geldiğimiz yönden ilerlemeye başladık. Havanın kararmasıyla izler belli olmuyordu artık. Geldiğim yönü hatırlamaya çalıştım. Kuzeye doğru gelmiştim, güneye doğru gidecektim o zaman. Ama güneş son ışıklarını bitirince de batıyı kaybedecek ve güneyin neresi olduğunu bilemeyecektim. Her şey tersine gidiyordu. Bir kere daha lanet okuyarak yarı koşar yarı yürür adımlarla ormana daldık...

Siyah giyili ikize sordum soluk soluğa hareket ederken "Bir şey buldunuz mu? Ne zamandan beri yoldasınız?" Biraz saçma bir soru oldu galiba. Saatten kimin haberi vardı ki. Sahildekiler aklıma geldi. Ne yapıyorlardı acaba... Beni ilgilendirmezdi aslında ama nedense düşünüyordum onları. Belki kendime benzettiğim için, belki de mağdur oldukları için. Normalde insanlara bu kadar yakın olmazdım ama burası beni değiştirmişti şimdiden. Güldüm, o kadar şeyin değiştiremedi beni sadece farklı bir yerde uyanmak değiştirecekti öyle mi?