Sıcak bir yaz akşamıydı kararımı verdiğimde. Elimde parlıyor, hain bir şekilde ışıklar saçıyordu etrafa. Sanki bana göz kırpıyordu.
Bir adım atmıştım artık, geri dönüşü olmayan bir yola çoktan girmiştim. Elimdeki yansımaya baktım, acınası bir halim vardı. Elimden büyük bir şangırtıyla düştü yere. Yapmıştım işte, aylardır planlıyordum bunu. Kulaklarım uğulduyor, bileğimden kan fışkırıyordu. Işığı göremiyordum hala. Nerdesin lanet ışık bitsin artık bu ızdırap! Gözlerim karardı, biliyorum artık sona yaklaşıyordum. Bir sesle uyandım '' Amour! ''. Rüzgar çanı gibi çınladı kulağımda sesi. O kadar güzeldi ki sesi, kendimi bir an için kaybetmiştim.
'' Ne yaptığını sanıyorsun sen? Çözüm yolu olarak ölmeyi mi seçiyorsun? Sen bir şapşalsın Amour! '' diye hesap sordu benden tatlı ses. Gözlerimi açıp sesin geldiği yöne doğru baktım. Gözlerime inanamadım. Bana seslenen o şey bir insan olamazdı, dünyadan bir canlı asla olamazdı. Pürüzsüz tenine değen ışıklar dört bir yana savruluyor, cam mavisi gözlerinde ise acı okunuyordu. Uzun beyaz bir elbise vardı üzerinde. Beline kadar inen altın sarısı saçları rüzgarla dans ediyordu. Uzun bir süre onu seyrettikten sonra kendime gelince '' Kimsin sen? Adımı nereden biliyorsun? Peki ya burası da neresi? '' diye sordum. Bu narin bayan bana doğru gülümseyerek yaklaştı. '' Ne o korkuyor musun Amour? '' diye sorarken çilek kokulu nefesi yüzümü yalayarak geçti. Nefesinin o hoş kokusu başımı döndürmüştü. '' Ben, hayır, şey korkmuyorum. Sadece nerede olduğumu bilmek istiyorum. '' diyebildim kendime gelince. '' Gerçekten bunu bilmek ister misin Amour? ''
'' Elbette nerede olduğumu bilmek istiyorum. Sanırım öldüm ve beni cezalandırmak için de seni gönderdiler. '' Şuh bir kahkaha attı. '' Sence ben cezalandırıcı gibi mi gözüküyorum Amour? '' Haklıydı. Böyle bir tabiat harikası asla cezalandırıcı olamazdı. '' Tamam cezalandırıcı değilsin. Peki ama sen kimsin? '' ''Ben senin karar meleğinim Amour? İsmim Milena. Bize Kurtarıcılar da denir. '' dedi tatlı meleğim. Kafam karışmıştı. '' İyi ama ben kararımı verdim. Düşünm... '' '' Mantıklı olmaya çalış Amour! '' diye bağırdı meleğim. Sesi kulaklarımda çınladı. '' Etrafına bak bir. '' dedi '' Sence burada olmak seni mutlu etmez miydi? '' İlk defa etrafa bakmak geldi aklıma. Sahil kenarında, ağaçlarla çevrili mükemmel bir yerdi. Farklı kuşlardan çıkan cıvıltılarıyla, denizin kumlarla olan dansıyla, her karış toprağında hayat bulan çiçekleriyle burası cennet olmalıydı.
'' Burası tam olarak neresi? Cennette miyim Milena? '' Bana gülümseyerek cevap verdi. '' Hayır sevgili Amour. Burası cennet ve cehennem arasında kalan bir bölüm. Sen bu adanın iyi tarafına düştün Amour, şanslısın. Diğer kısmı görmek isteyeceğini sanmıyorum ama benim görevim bu. Çok üzgünüm Amour.'' Ne demekti bütün bunlar şimdi? Bana ne olacaktı?
Oturduğum yerden inanılmaz bir hızla kaldırdı beni. Usulca sırtına aldı ve büyük bir hızla koşmaya başladı. O koşarken yanımızdan hızla geçen ağaçlara bakamadım. Gözlerimi yumdum ve bir an önce bitmesini diledim. Sonunda Milena durdu ve gözlerimi açtım. Gözlerimi açtığım anda içimi bir titreme sardı. Tüylerim diken diken olmuştu. Kapalı bir hava, kurumuş ağaçlar, sanki bizi seyrediyormuş gibi gelen gizemli gözlerle felaket bir yerdi burası. Bir sürü tuhaf yaratığın cirit attığı bu yer cehennemin ta kendisi olmalıydı. '' Milena gitmek istiyorum. Geri götür beni, lütfen! '' Milena sırıtarak bana bakıyordu '' Hayır Amour. Karşına her zaman güzel şeyler çıkmaz. Ben senin için cehennemdeki cennetim. Güzel şeylerin kıymetini en kötü zamanlarında değil, her zaman anlamalısın. Adaya düştüğünde sana cennetteki cehennemi yaşatabilirdim. Bizler Kurtarıcıyız Amour. İstediğimiz şekle girebiliriz. '' O zaman anladım her şeyi. Hayatın anlamını, hayatın içindeki güzellikleri görebilmeyi şimdi anlamıştım. Ağlamaya başladım. İri iri gözyaşları yanağımı ıslayarak kuru toprağa düşüyordu. ''Ne yaptım ben Tanrım? '' diye çığlık attım.
Mükemmel bir hayatım yoktu evet ama, güzel olan şeyleri nasıl görememiştim? 2 yıl önce bir banka soygununda lanet olası silahların patlamasıyla annem ve babamı kaybetmiştim. Erkek kardeşim Andrey ve ben bu acımasız dünyada yapayalnız kalmıştık. O zaman ben 17, kardeşim 14 yaşındaydı. Akrabalarımız bizi kabul etmemişti. Bir işe girdim ve hem kendi karnımı hem kardeşimin karnını doyuruyordum. Kardeşim olduğu sürece hayat güzel ve yaşanılırdı. 1 ay sonra Dimitre adında bir erkek arkadaşım oldu. Acılarımı biraz hafifletmişti. Ama kardeşimi mide kanserinden kaybedince hayatın anlamı benim için bitmişti. Kendim için mücadele etmemin bir anlamı yoktu. Dimitre beni hiç bırakmadı. Onu ne kadar kırsam bile benden asla vazgeçmedi. Peki ben ölürsem ona ne olacaktı? Ne kadar bencildim. Sonunu düşünmeden saçma sapan işlere kalkışmıştım. Ben bir şapşalım. Dimitre benim için cehennemdeki cennetti.
'' Milena sen benim karar meleğimsen eğer benim karar vermemi bekliyorsun demektir. Ben yaşamak istiyorum. Arkamda kalan insanları üzmeye hakkım yok. '' Cam mavisi gözleri parladı bir anda. Bana gülümseyerek '' Mantıklı kararlar vereceğinden emindim Amour. Sen bencil biri değilsin. Hayatın anlamını anlayamayacak kadar da şapşal değilsin. '' dedi. Yine inanılmaz bir hızla beni sırtına aldı ve geldiğimiz yere döndük. Beni sırtından yavaşça indirdi. '' Şimdi uyu Amour. Uyu ki her şey eski haline dönsün. '' Enfes nefesinin kokusu başımı döndürdü ve bayıldım.
Uyandığımda evimdeydim. Masa başında fazla içmekten sızmış elimde bir bıçakla öylece yatıyordum. Bıçağa baktım, elimde parlıyor, hain bir şekilde ışıklar saçıyordu etrafa...
Konu: Omerta Stanch 
Paz Mayıs 30, 2010 4:35 pm
